|
|
|
Το τέλος του Χειμώνα και τον ερχομό των χελιδονιών γιόρταζαν τα παιδιά από την αρχαιότητα με τα "χελιδονίσματα". Ο συγγραφέας Αθηναίος (2ος αιώνας μ.Χ.) έχει διασώσει ένα "χελιδόνισμα" που τραγουδούσαν τα παιδιά στη Ρόδο. Κρατώντας ένα ομοίωμα χελιδονιού, τριγύριζαν στην πόλη και ζητούσαν φιλέματα. Στα πρώτα βυζαντινά χρόνια, το "ελληνικό" έθιμο της χελιδόνας θεωρήθηκε ειδωλολατρικό και στην αρχή απαγορεύτηκε από την εκκλησία Παρ' όλα αυτά όμως τα παιδιά συνέχιζαν να τραγουδούν τον ερχομό της Άνοιξης και έτσι το έθιμο διατηρήθηκε όπως ακριβώς και στην αρχαιότητα. Σε κάθε μεριά της Ελλάδας, την 1η του Μαρτη τα παιδιά ξεχύνονταν στους δρόμους για να καλωσορίσουν τα χελιδόνια τους, τους αγγελιοφόρους της Άνοιξης. Κρατούσαν στα χέρια τους ένα ξύλινο χελιδόνι και του κρεμούσαν στο λαιμό κουδουνάκια . Πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι και έλεγαν τα "χελιδονίσματα" ενώ τα κουδουνάκια συνόδευαν το τραγούδι τους. Ήρθε ήρθε χελιδόνα κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις ήρθε και άλλη μεληδόνα καλοκαίρι θα μυρίσεις. κάθησε και λάλησε Κι αν χιονίσεις κι αν κακίσεις, και γλυκά κελάηδησε: πάλιν άνοιξη θ' ανθίσεις. "Μάρτη, Μάρτη μου καλέ, και Φλεβάρη φοβερέ Με το ίδιο τρόπο, εμείς τα παιδιά της δευτέρας τάξης, υποδεχτήκαμε την 1η Μαρτίου, τον ερχομό της Άνοιξης. Κρατώντας ο καθένας στα χέρια του τη χελιδόνα τραγουδήσαμε στους συμμαθητές μας τα χελιδονίσματα. Πολλοί από αυτούς ξαφνιάστηκαν, γιατί δε γνώριζαν αυτό το έθιμο. Σίγουρα όμως τους άρεσε, αφού μας χειροκρότησαν ζεστά, και την επόμενη Άνοιξη ίσως με τη σειρά τους τραγουδήσουν σε άλλα παιδιά της πόλης τον ερχομό της Άνοιξης.
|
